Diabeł ubiera się w strefie bezcłowej

Na pewno znasz takie kobiety. Kobiety, które wartość człowieka określają na podstawie wypadkowej butów, perfum i tego ile zarabia twój stary, twój facet, ewentualnie ty. Ewentualnie, bo często nie wiedzą, że można się samemu utrzymywać. Nie mówią sąsiadom dzień dobry, proszą w Almie o ligawę, kupują regularnie Harprer's Bazaar i serum z Estee Lauder, wiedząc jednocześnie, że to ostatnie absolutnie nic nie daje, ale fajnie mieć coś takiego na toaletce. Prowadzą rozerotyzowane rozmowy za pośrednictwem social mediów z każdym, kogo chromosomy stanowią XY. Oczywiście generalizuje. Mogą przecież zamiast ligawy kupować antrykot, mieć za męża łysiejącego przedsiębiorcę lub prowadzić sklep z oszlifowanym szkłem za grube pieniądze. 

Na pewno znasz takie kobiety. Kobiety, które myślą, że są wyjątkowe. 

Księżniczki z innej bajki

Szybko się spoufalają. Pragną poznać twoje marzenia, cele i przygody seksualne, aby porównać wasze żywoty i dojść do zawsze tej samej konkluzji: aby być szczęśliwym i spełnionym w życiu - musisz po prostu być nimi i wpierdalać makaroniki za 7 złotych polskich sztuka. Innej recepty w swoim hermetycznym postrzeganiu świata nie są w stanie wykonstatować, masturbując się regularnie do swojego wizerunku. Nigdy nie jesteś pewny czy chcesz taką kobietę zerżnąć czy zajebać. Fundują emocje bliskie tym, które towarzyszą przy jeździe bez biletu, podczas gdy właśnie do autobusu wsiadają kontrolerzy. 

Taka właśnie była Justyna.

Nikt nie był pewny czy ją lubi, ale każdy chciał, by lubiła właśnie jego.

Któregoś dnia zaczepiła mnie, zagadała i już kilka dni później wymieniałyśmy uwagi na temat rozmiarów penisów, pijąc mohito.

W zasadzie było to u niej w domu. Zaprosiła wtedy dużo młodych, wykształconych, z wyższej klasy średniej. Kobiety sukcesu i obiecujące studentki. Młode żony, matki, córki. I nagle Justyna rzuca, że jej kochanek ma krzywe pośladki. Tak po prostu. Trochę robi się śmiesznie, trochę nie wiem co powiedzieć. Nie jestem pruderyjna, ale muszę widzieć pewną celowość w mówieniu takich rzeczy. Przy kilkunastoosobowym gronie, nawet podpitym, wyśmiewanie cech fizycznych kogoś z kim sypiasz jest jak popijanie wódki piwem. Tak się po prostu nie powinno robić dla własnego dobra.

Ale co ja tam będę pierdolić i udawać, że trzymam poziom. Śmieje się ze wszystkimi, bo taka równa ze mnie dziewczyna. Tylko czasem odwrócę wzrok, zapije myśl drinkiem, a w łazience robię mentalny facepalm. Mentalny, bo nie chce naruszyć podkładu na czole w tym zacnym gronie.

Znajomość jednak się rozwijała, bo lubię otaczać się wyrazistymi i niezrównoważonymi ludźmi. Justyna mogła imponować, bo nie była matką Polką, mimo tego, że dzieci posiadała. Była mocna nie tylko w wyśmiewaniu ludzi, ale także w innych materiach życia. Stawiała sobie i innym konkretne warunki, które później egzekwowała. W życiu trzeba mieć białe i równe zęby. Facet musi ci kupować ładną bieliznę. Kobieta nie może wracać komunikacją miejską po zmroku. 

Przecież to już wszystko było. Przecież to się rozwijało w nader oczywisty sposób, jak fabuła Kevina samego w Nowym Jorku. Przecież ja to znam. 

VerSucze

- Chanelki kupuje w strefie bezcłowej, bo tam taniej - wyjaśnia mi, stukając markowymi butami pod stołem, podczas gdy siedzimy w pubie. Piła piwo przez słomkę tak, że nawet mi trudno skupić się na tym o czym właśnie rozmawiamy. Choć, drogi czytelniku, na brzydką autorkę bloga nie trafiłeś, trudno sobie nie wyobrazić kto w tej scenie zgarniał wszystkie kontrowersyjne męskie spojrzenia. Zrobiło mi się niedobrze. Są takie chwile, gdy nie jesteś pewny czy biblijna przypowieść o pierwszych ludziach szła tak, jak uczyła cię mama. Bo nagle zdajesz sobie sprawę, że to one, że takie kobiety, podrzucają mężczyznom jabłka. Że to wąż był kobietą.

Któregoś dnia Justyna poznała mojego chłopaka.

Mam ostry charakterek, więc mój mężczyzna musi mieć jeszcze ostrzejszy. Gdy jeszcze w dodatku widzieliśmy się z Justyną, nikt w obrębie jednego kilometra od miejsca naszego przebywania nie musiał pieprzyć już swoich potraw. Ani żon. Dodałabym, że mieliśmy zasięg bomby jądrowej, ale poprzez specyficzną semantykę, która się tu wytworzyła, na tym poprzestanę, bo zaczyna się robić niesmacznie.

Życie toczyło się dalej, wraz z zażyłą raz bardziej, raz mniej znajomością. Któregoś dnia, wracając z skądś-tam, miałam dołączyć do zacnego grona, które dopóki do niego nie dołączyłam, stanowiło dwójkę z trojga członków tercetu atomowego. Drzwi otworzyła mi Justyna w obcisłej koszulce i samych majtkach. Obok siedział mój chłopak.

Pokiwałam głową, zaśmiałam się, wszyscy się zaśmialiśmy. Ależ to zabawne! Co ja to miałam? Ach, tak - usiąść i nalać sobie drinka. Zaczęłam sobie usprawiedliwiać, że przecież NA PEWNO nic złego nie miało miejsca. No i że ona tak może, bo to przecież Justyna. Że ona już taka jest. Że przecież tylko się przebierała. Ze to nic niestosownego, że tak zrobiła.

Jakiś czas później wróciłam do domu. A potem zrobiłam facepalm. Ręką. W czoło. Nie zważając na stan mojego podkładu.

Ta historia miała swoją kontynuację i wiele innych wątków, ale w trosce o jakość i bezpieczeństwo czytelników poprzestańmy nad tym.

My other bags are...

Kilka lat później w słoneczny poranek siedzę w ogródku restauracji przy gdańskiej promenadzie. Czekam na śniadanie: trzy pasty rybne z przyozdobieniem, pieczywem i herbatę z cytryną. 

Mnie to rybka - świetna nazwa dla średniej klasy knajpy, ze średnim jedzeniem, mającej na celu wyciągnięcie od turystów podczas turnusu średnią krajową, przy średnim wkładzie personelu.

Dzwoni telefon.

Rany, gdzie on jest, ta torebka nie ma dna!

Prada. Nie ze strefy bezcłowej.